Dubajczycy zadają sobie pytanie, czy najwyższy budynek na świecie uratuje ich przed długami Zbudowany w Dubaju najwyższy budynek świata, ponad trzy i pół razy wyższy od naszego Pałacu Kultury i Nauki, licząca 818 m nowa Wieża Babel, jak ją wielu nazwało, jest wyzwaniem nie tyle wobec Niebios, ile wobec głębokiego kryzysu finansowego, jaki przeżywa emirat. Gdyby nie udało się doprowadzić inwestycji do końca, na co zanosiło się wiosną ub.r., po trzech latach budowy, mogłoby to się zakończyć głośnym krachem dubajskiego eksperymentu. Niedokończony budynek, w który władowano już 1,5 mld dol., sterczałby nad przeszło milionowym państewkiem jako symbol wielkiego fiaska pewnej koncepcji rozwoju, polegającej z grubsza na tworzeniu w raju podatkowym, jakim jest emirat Dubaju, enklawy niewyobrażalnego luksusu przyciągającej najbogatszych. Detronizacja najwyższego dotąd budynku świata, 509-metrowego tajwańskiego wieżowca Taipei 101, odbyła się w poniedziałek, 4 stycznia, z udziałem 60 tys. gości. Zaproszonych przez władcę emiratu, szejka Muhammada ibn Raszida al-Maktuma, na inaugurację, która przypadła w czwartą rocznicę jego wstąpienia na tron. Dużą pulę zaproszeń miał zarezerwowaną dla swych najlepszych klientów Giorgio Armani. Włoski dyktator najbardziej wyrafinowanej mody jest ważnym udziałowcem całego przedsięwzięcia – w Burj Dubaj, Wieży Dubajskiej, stworzył on pierwszy na świecie „hotel Armaniego”: 160 pokoi urządzonych według jego projektów. A także 12 tuzinów cudownych rezydencji na różnych poziomach, firmowanych nazwiskiem Armani. Razem 18 siedmiogwiazdkowych pięter. Reklamowanych jako „w całości osobiście zaprojektowane przez Armaniego!”. Spektakl inauguracyjny transmitowały telewizje świata. Wieża Dubajska na całej swej wysokości trysnęła bajecznymi fajerwerkami. Było je widać z odległości 100 km. Dla paru krajów arabskich, które zapowiadały wzniesienie jeszcze wyższych budynków, ale zrezygnowały z tych zamiarów ze względu na kryzys gospodarczy, ukończenie Wieży Dubajskiej stało się niemałym upokorzeniem. Kryzys sprawił, że przerwano budowę Mubarak al Kabir Tower w Kuwejcie i Doha Convention Center w Katarze oraz zmniejszono zaplanowaną liczbę pięter Kingdom Tower w Arabii Saudyjskiej, która miała mieć ponad kilometr wysokości. Decyzje o rezygnacji zapadły, mimo iż trzy wspomniane wyżej arabskie monarchie naftowe znoszą kryzys znacznie lepiej niż pozbawiony dochodów z ropy Dubaj. Oszukać wiatr Wieża Dubajska jest jednym z niewielu na świecie drapaczy chmur zbudowanych głównie do celów mieszkalnych. 160 z jej 200 pięter ma charakter mieszkalny, z czego 108 pięter będzie służyć do tego celu. W budynku znajduje się 527 tys. m kw. powierzchni mieszkalnej i 28 tys. m kw. powierzchni biurowej. To prawdziwe wertykalne miasto. 30 kondygnacji zajmują zbiorniki wody i wszelkiego rodzaju urządzenia oraz instalacje potrzebne takiemu miastu. Na 123. piętrze i następnych mieszczą się cztery ośrodki sportowe z pływalniami, siłowniami, kortami tenisowymi itp. Na 143. piętrze jest dyskoteka, a widoki można podziwiać z panoramicznych okien restauracji At.mosphere zajmującej całe 122. piętro. Wieżowiec obsługuje 57 wind poruszających się z prędkością 10 m na sekundę. Różnica temperatur na zewnątrz Wieży Dubajskiej między parterem a ostatnim, dwusetnym piętrem, wynosi 4 stopnie Celsjusza. Mając w pamięci los nowojorskiego World Trade Center, amerykański architekt Adrian Smith, który zaprojektował Wieżę Dubajską na zlecenie tamtejszego inwestora Emaar Properties, zadbał o bezpieczeństwo użytkowników. Osiem klatek schodowych prowadzi do schronów przeciwpożarowych umieszczonych co 25 pięter. Schody są dość wąskie, ale konstruktorzy twierdzą, że dają szansę dotarcia do schronów w wystarczająco krótkim czasie. Technologicznie – twierdzą eksperci – zbudowanie drapacza chmur wysokości Wieży Dubajskiej było już możliwe od ponad 30 lat. Słynna Wieża Searsa w Chicago, która ma 442 m wysokości, została wzniesiona w 1973 r. i ma podobną betonową konstrukcję, ze zwężającym się ku górze „profilem” zastosowanym w celu oszukania wiatru, który był wielkim zagrożeniem dla tego rodzaju ambitnych budowli. Szklane tafle Do tajemnic technologicznych przy wznoszeniu wieży należy cięcie tafli szklanych będących jednym z najtrudniejszych w zastosowaniu elementów konstrukcyjnych dubajskiego drapacza chmur. Wymagało ono niezwykle precyzyjnej techniki. Inwestor sprowadził 300 chińskich,
Tagi:
Mirosław Ikonowicz
