Psychologia
Trenuj mięśnie w wyobraźni
Chcesz dobrze wyglądać na plaży? Wszystko jest w zasięgu twoich… myśli. Prof. Brian Clark, dyrektor Instytutu Neurologii na Uniwersytecie Ohio, i jego zespół dowiedli, że samo wyobrażanie sobie treningu może przynieść podobny efekt, jak wizyta w siłowni.
Małżeństwo sprzyja szczęściu
Dobry związek się nie rozpada Prof. Bogdan Wojciszke– psycholog, prodziekan sopockiego wydziału Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej Bycie w małżeństwie Podobno bycie w małżeństwie o 12% obniża ryzyko śmierci. (…) Jest dla nas po prostu zdrowe. –
Czy facet wie, co kobieta do niego mówi?
Duże miasta będą mekką samotnych kobiet Katarzyna Pawlikowska– ekspert ds. kobiecych motywacji oraz komunikacji kierowanej do kobiet, pomysłodawczyni badań i współautorka książki „Polki. Spełnione Profesjonalistki, Rodzinne Panie Domu czy Obywatelki Świata?”. Może nie wszyscy mężczyźni są
Schetyna wyzwala Oświęcim
Czytam w „Gazecie Wyborczej”: „Nieoficjalnie od polskich dyplomatów dowiedzieliśmy się, że Polska chce pokrzyżować propagandowe plany Rosji. 9 maja, podczas wielkiej defilady na moskiewskim placu Czerwonym, Kreml będzie udowadniać światu, że to Armia Czerwona pokonała
Sztuka zarządzania sobą
Dlaczego noworoczne postanowienia są jak fajerwerki – efektowne i krótkotrwałe
Lęk przed śmiercią – apetyt na życie. Rozmowa z dr. Tomaszem Baranem
Epikur twierdził, że śmierci nie ma się co bać, bo tam, gdzie jest życie, nie ma śmierci, a po niej wracamy do chwili sprzed narodzin. Po przypomnieniu, że jesteśmy śmiertelni, wzrasta nasze poczucie własnej wartości. Po co zwlekać z realizacją marzeń? Kiedy będzie lepszy moment niż tu i teraz? – mówi Dr Tomasz Baran, psycholog z Uniwersytetu Warszawskiego. I dodaje: – Nigdy nie będziemy pewni, co nas czeka potem. Tego się boimy. Nieprzypadkowo prawie każda religia przypomina o śmierci i podsuwa rozwiązania, co będzie później. Kto boi się śmierci, ten boi się życia.
Córko, będę żyła za ciebie!
Alicja ma 40 lat, pracuje w agencji reklamowej. Sprawia wrażenie osoby, która lubi grać pierwsze skrzypce. Kiedy jej to mówię, śmieje się i odpowiada, że dyrygentem w jej życiu cały czas jest matka. Kilka telefonów dziennie to norma. Niezliczone porady, które byłyby dobre dla dziewczynki („Pamiętaj, poranki są już chłodne, zakładaj coś ciepłego”, „Jak będziesz wychodzić z domu, sprawdź, czy kanarka zamknęłaś w klatce”, „Nie jedz końcówek bananów, słyszałam, że to niezdrowe”), już zupełnie jej nie dziwią. – To jej dzwonienie doprowadza mnie do szału. Wiem dokładnie, w jakich godzinach będzie się do mnie dobijać i o co pytać: czy na pewno zjadłam śniadanie, co będę robić po pracy, kiedy ją odwiedzę – mówi podenerwowana Alicja. Jest jednym z wielu dorosłych dzieci nadopiekuńczych rodziców.
