CHARAKTER (Z) PISMA
Wiersze pani Segdy układają się jak „spod sznurka” – litery są proste, skromne, czytelne, wyraziste – a podpis, składający się z imienia i nazwiska, nie odbiega ani w nacisku pióra na papier, ani w rozmiarach i formie od całej reszty. Oznacza to, że ma szlachetny charakter, trzyma się zasad i ideałów, nie cierpi hipokryzji, nie dba o konwenanse, jest pozbawiona przesądów, zaś tradycja i autorytety nie wywierają na nią wpływu.
Taki właśnie podpis, identyczny w swoim obrazie z pismem tekstowym, jest czymś unikalnym, zwłaszcza u osób powszechnie znanych – i dlatego zwany bywa przez grafologów „królewskim”, bowiem wskazuje na pragnienie pracowania nad uszlachetnianiem własnej osobowości. Stawiane przez nią „m” i „n” są arkadowe, ostrokątne, z ostrokątnymi łącznikami wejściowymi, a nieraz całkiem owych pozbawione, zaś wszystkie litery trzymane są w pionie – zatem cechuje ją rozwaga, rozumność, umiar, cierpliwość i takt, lecz także nieufność i wewnętrzny chłód, a niekiedy nawet szorstkość w kontaktach. Duże odstępy między wyrazami i „skromne” pętlice w strefie podlinijnej wskazują na skłonność do samotnictwa i miłości platonicznej.
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy