Imigracja to lek na kanadyjski niski przyrost naturalny i starzenie się społeczeństwa Korespondencja z Kanady Kiedy Khaled i Karima z dwójką małych dzieci wylądowali w Toronto mroźnego grudniowego dnia w 2015 r., byli wymęczeni długim lotem, pełni obaw i już tęsknili za rodzicami, rodzeństwem i liczną rodziną, która została w bombardowanym Damaszku. Na lotnisku powitał ich młody, serdeczny mężczyzna, który okazał się premierem kraju otwierającego przed nimi gościnnie drzwi. Justin Trudeau z żoną dali im przedsmak serdeczności i otwartości, jakiej doświadczali już potem codziennie. Usłyszeli: „Teraz już jesteście w domu, bezpieczni”. Zawsze kiedy wspominają te słowa, mają łzy w oczach. Kanada pomogła znaleźć pokój i godne życie ok. 46 tys. uchodźców z Syrii nękanej od 2011 r. konfliktem. Nauczyli się języka, znaleźli pracę, kupują domy, płacą podatki, ich dzieci się kształcą. Z poczucia wdzięczności są najbardziej lojalnymi obywatelami i pomagają innym. I want to give back to typowe kanadyjskie powiedzenie o odpłacaniu dobrem za otrzymane dobro. Kanada jest dwujęzycznym narodem imigrantów, mieszkają tu członkowie ponad 200 grup etnicznych. 20% z nas urodziło się poza Kanadą i tylko rdzenni mieszkańcy, którzy stanowią niewielką część populacji, mogą twierdzić, że są stąd. Poza nimi każdy tu kiedyś przyjechał. Imigracja to lek na niski przyrost naturalny i starzenie się społeczeństwa – średnia życia w Kanadzie jest wyjątkowo długa. A hasło Diversity is our strength, różnorodność jest naszą siłą, kraj realizuje na każdym kroku w codziennym życiu. Jeszcze niedawno przyjmowano mniej więcej ćwierć miliona imigrantów rocznie, ostatnio te liczby miały być dużo wyższe, ale pandemia pokrzyżowała plany – w 2020 r. przyjęto tylko 184 tys. Jednak obecnie mowa jest o 1,2 mln na lata 2021-2023. Kraj przyjmuje nie tylko imigrantów z grubym portfelem albo z doktoratem, lecz także imigrantów ekonomicznych (ponieważ wykonują przydatny zawód, chcą zainwestować kapitał w Kanadzie lub stworzyć firmę), osoby sponsorowane przez członków rodziny (w ramach łączenia rodzin) i ludzi wymagających pomocy, czyli uchodźców. Tym ostatnim przyznaje się status stałego rezydenta na podstawie uzasadnionej obawy przed powrotem do kraju ojczystego – przed prześladowaniem ze względu na rasę, religię, narodowość, przynależność do określonej grupy społecznej lub poglądy polityczne (na mocy konwencji genewskiej). To również osoby bezpośrednio dotknięte wojną domową lub konfliktem zbrojnym albo takie, które doświadczyły masowego naruszenia praw człowieka. Kanada przyjmuje uchodźców od dziesięcioleci. Od roku 1980 do 2017 ok. 1,1 mln. Co roku ponad 100 tys. osób otrzymuje azyl. W 1986 r. Kanadyjczycy (The people of Canada) otrzymali Medal Nansena (obecnie Nagroda Nansena, UNHCR Nansen Refugee Award, przyznawana przez Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców). Według niedawnego międzynarodowego badania Kanada to jeden z najlepszych krajów na świecie pod względem integracji imigrantów, jest wysoko oceniana za stwarzane im możliwości edukacyjne i zawodowe, a także za politykę antydyskryminacyjną i równościową. Fale imigracji z poszczególnych krajów są odbiciem historii wojen i konfliktów świata, w tym historii Polski. Od końca II wojny światowej do 1956 r. do Kanady przybyło ok. 64 tys. polskich uchodźców. W latach 80. Kanada przyjęła ponad 115 tys. Polaków. Umożliwił to specjalny program Self-Exiled Class, dla Polaków otwarty w latach 1978-1990. Uchodźcy są przyjmowani w ramach programu rządowego, ale nie tylko. To Kanada właśnie, pierwsza na świecie, stworzyła Private Sponsorship of Refugees Program. Przybycie do kanadyjskich wybrzeży fali wietnamskich uchodźców, tzw. boat people, w połowie lat 70. spowodowało, że w 1979 r. rząd kanadyjski zobowiązał się sponsorować jednego uchodźcę na każdego, którego zasponsorują i wspierać będą sami Kanadyjczycy prywatnie. Po raz pierwszy zwykli ludzie w całym kraju zaangażowali się w pomoc uchodźcom w osiedleniu się w Kanadzie. W pierwszym półroczu od ogłoszenia tego programu rząd otrzymał podania od 5,5 tys. grup pragnących sfinansować przyjazd uchodźców. Każdy nowo przybyły do Kanady imigrant może liczyć na szerokie wsparcie – kursy językowe, pomoc w znalezieniu mieszkania, pracy. Są specjalne formy pomocy dla tych, którzy mają za sobą traumę, tortury. Do tego wszystkiego służy sieć finansowanych przez rząd agencji oferujących taką pomoc. Ale modelowy
Tagi:
Adam Bilal, demografia, emerytury, Etiopia, Irak, Justin Trudeau, Kanada, Komisarz ONZ ds. uchodźców, Kongo, kryzys uchodźczy, migranci, ONZ, polityka migracyjna, polityka społeczna, prawa człowieka, społeczeństwo, społeczeństwo obywatelskie, Syria, Toronto, ubezpieczenia społeczne, uchodźcy, Wietnam
