Anna Chodakowska aktorka teatralna i filmowa. W Teatrze Narodowym, jak mówi, od zawsze. Głośne role: Antygona, Ofelia, Balladyna, Salomea, Kasandra. Rekord bycia na scenie: 3000 razy w monodramie według Stachury „Msza wędrującego”. Autorka widowisk poetycko-muzycznych. Kiedy Pani zrozumiała, że jest już dorosła? – Gdy umarła najbliższa mi osoba i uświadomiłam sobie, że nigdy już nie będzie tak jak przedtem. 2. Jakie wspomnienie z dzieciństwa Panią prześladuje? – Kiedy porcelanowej figurce marki Rosenthal – była to cudza własność – niechcący utrąciłam nos. Nie przyznałam się do tego, chciałam jakoś zatuszować szkodę, więc spocona ze strachu szukałam na podłodze tego odłupanego kawałka porcelany. 3. Czy płakała Pani kiedyś z miłości? – Nigdy . 4. Co ostatnio najbardziej wyprowadziło Panią z równowagi? – Osoba, która mówiła dużo, nudno i miała dobre samopoczucie. 5. Czy ma Pani taką osobę, której nigdy nie wybaczy? – Mam kilka i czasem tę niechęć w sobie podsycam, bo w sposób naturalny się wypala. Ale nigdy nie wybaczę oszustom bogacącym się kosztem bezdomnych zwierząt. A także pewnemu lekarzowi pogotowia, Krzysztofowi B., który zamiast pomóc choremu, spokojnie jadł w tym momencie bułkę. Chory zmarł. 6. Czego ma Pani za dużo… – Kotów, ale miłość i przywiązanie, nie pozwalają mi ich liczyć. 7. W życiu nie ma nic lepszego, niż… – …rozwój i dążenie. 8. Brak mi pewności siebie, kiedy… – …zaczynam pracę nad rolą, i jeszcze nie wiem, jak to ugryźć. 9 Starość, to… – …jeśli nie jest niedołęstwem, bo z ciałem różnie bywa, to kolejny, piękny etap dla umysłu. Człowiek może się sprawdzić, czy umie odejść. 10. Czym jest dla Pani fresk Leonarda da Vinci „Ostatnia wieczerza”? – Klasyką gatunku, która ma rekordowe drugie życie na makatach. 11. Przed jaką pokusą nie jest Pani w stanie się wybronić? – Przed kupnem kolejnej ważnej książki, której prawdopodobnie nie zdążę przeczytać. 12. Z kim chciałaby Pani zjeść uroczystą kolację? – Z nikim. Nie lubię uroczystych kolacji; mogłabym to tylko zagrać. 13. Praca, jakiej by się Pani nigdy nie podjęła… – Kata i hycla. 14. Od kogo nauczyła się Pani najwięcej? – Od Wojtka Siemiona, którego wiedza i wewnętrzny wzrok odkryły dla mnie poezję. 15. Jaka była najbardziej ryzykowna decyzja, którą podjęła Pani w swym życiu? – Było ich wiele, z czasem traciły na wadze. Opowiem więc sytuację z przedwczoraj. Jechałam samochodem. Nagle widzę, ktoś pruje na mnie, zaraz będzie zderzenie czołowe. Nie było już czasu na jakąkolwiek zmianę. I ja zawierzyłam, że jednak tamten wycofa się z tego manewru. Pomyślałam sobie: ee, na pewno uskoczy. I uskoczył. Ale poczułam na twarzy oddech samochodu. 16. Komputer, pilot, telefon komórkowy, to dla Pani… – …zmyślne urządzenia, coraz bardziej przymilne w kształcie, a wszystko po to, aby często je używać. 17. Czy lubi Pani wyobrażać sobie, co by Pani zrobiła, gdyby ponownie mogła przeżyć swoje życie? – Za żadne skarby nie chciałabym przeżyć czegokolwiek jeszcze raz. Nie ciekawi mnie przewijanie tej taśmy od początku. 18. Czy ogląda się Pani w lustrze, ilekroć jest ku temu sposobność? – Oczywiście. Sprawdzam, czy to nadal ja. 19. Czy była Pani kiedyś u wróżki (chiromantki)? – Byłam, ale nie własnej woli. Wyniknęły z tego same problemy. Nic się nie zgadza. Jestem zmorą wróżek. 20. Czy ściska Panią w gardle, gdy słyszy Pani narodowy hymn Polski? – Nie zawsze. Ale zdarza mi się. Nie mogę walczyć z atawizmem. 21. Czy czuje się Pani duszą towarzystwa? – Nie jest to moją ambicją, ale tak bywa. Choć to męczące. 22. Jak się Pani zachowa, gdy ktoś obcy zostawi Panią na chwilę samą w swoim pokoju, w którym na biurku leży otwarta książka lub notatki o tej książce. Przerzuci Pani kartki? – Nie. Bo ja nie jestem w takim bliskim kontakcie z rzeczywistością. 23. Jaką chciałaby Pani pozostać w pamięci przyjaciół? – Żeby mnie pamiętali jako osobę, na której się nie zawiedli. Share this:FacebookXTwitterTelegramWhatsAppEmailPrint
Tagi:
Helena Kowalik
