Miód – substancja czarodziejska

Może być wrzosowy, lipowy, gryczany. Ma aż 60 cennych składników

Pod względem odżywczym miód stanowi niepowtarzalną kompozycję. Jest wysokokaloryczny (10 dag za­wiera około 30 cal). Łatwo przyswa­jalny przez organizm. Zawiera ponad 60 składników, niezwykle cennych dla organizmu człowieka. Głównymi składnikami miodów naturalnych są cukry proste i złożone: glukoza; fruk­toza, lewuloza. Zawiera też miód białka, sole mineralne, kwasy organiczne, witaminy. Cechą miodu jest jego trwałość, ale pamiętajmy, że ła­two wchłania on zapachy. Nie należy więc przechowywać go w naczyniach otwartych lub obok produktów o mocnej woni.

Miody mają różną barwę, w zależno­ści od tego, z jakich kwiatów pszczoły zbierały nektar. Mamy miody nektaro­we, spadziowe i nektarowo-spadziowe. Wśród tych pierwszych największą sła­wą cieszy się miód lipowy, bardzo ja­sny, pachnący lipą i miętą. Na rynku poszukiwany jest miód gryczany, o sil­nym zapachu i ostrym smaku. Zawiera on wiele cennych mikroelementów, zwłaszcza selen, wzmagający odpor­ność przeciwko wystąpieniu chorób nowotworowych. Miody akacjowe i wrzosowe mają szczególne właściwo­ści odmładzające i uelastyczniające skórę. Bardzo interesującą grupę stano­wią miody spadziowe. W jodłowych, świerkowych i dębowych, a niekiedy i innych lasach pojawiają się drobne kropelki słodyczy, opadające na liście i trawy. Spadź jest wytworem mszyc, które, żywiąc się liśćmi, przyswajają sobie białka, wydalają zaś węglowoda­ny. Słodycz tę zbierają pszczoły i prze­rabiają na miód. Miód ten zawiera wię­cej niż inne soli mineralnych, zwła­szcza związków fosforu, wapnia i żela­za. Ma korzenny i żywiczny aromat, barwę ciemną często zielonkawą a na­wet prawie czarną.

Miodu używano niegdyś do sporzą­dzania maści kojących ból i gojących rany, a miodowe maseczki piękności używane były już przez nasze prababcie. Pół szklanki ciepłej wody z łyżką miodu zapewnia spokojny sen. Uważa się, że stosowanie miodu przy wrzodach żołądka i dwunastnicy daje do­bre rezultaty, jest też pożyteczne przy leczeniu chorób serca i nadciśnienia,

pomaga w leczeniu sklerozy (szklan­ka soku z cebuli zmieszana z 0,5 kg miodu). Zażywamy ten specjał trzy razy dziennie po łyżce stołowej na go­dzinę przed jedzeniem albo 2-3 godzi­ny po jedzeniu. Miód leczy także schorzenia wątroby i pobudza apetyt. Miód jodłowy posiada właściwości bakteriobójcze, gryczany zawiera cen­ną rutynę, mając więcej żelaza niż in­ne miody polecany jest przy anemii. Miód z lipy sprzyja wywoływaniu po­tu. Stosuje się więc go przy przezię­bieniach. Najzdrowszy jest, oczywi­ście, miód świeży, naturalny, bez żad­nych dodatków chemicznych. Nie mają większej wartości tzw. ziołomiody wytwarzane poprzez podawanie pszczołom nasyconego odpowiednimi substancjami cukrowego syropu. Szczególnie wartościowy jest on dla organizmu, gdy spożywamy go przy porannym posiłku.

Na podstawie “Kalendarza do­mowego babci Aliny”, wyd. Trans- Krak, s.c. Firma Wydawnicza, Kraków 1999

Jak poznać dobry miód?

– Dobry miód ma przyjemny, swoisty zapach, słodki smak, a kolor za­leży od kwiatów, z których pszczoły zbierały nektar. Miód lipowy jest żółty, akacjowy – biały, gryczany – brązowy, z wrzosu i leśnych kwiatów – ciemnobrązowy.

– Miód sfałszowany przez dodanie syropu kartoflanego nie krystalizuje się.

– Domieszkę mąki, krochmalu, spieczonego chleba łatwo można roz­poznać w następujący sposób- łyżkę miodu zagotowujemy w 1/2 szklanki wody i dodajemy 2 krople jodyny. Obecność fałszujących do­mieszek zostanie wykazana przez fioletowe zabarwieni.

– Kropla prawdziwego miodu nie toczy się po gładkiej powierzchni.

– Miód burzący się, sfermentowany, pokryty pianą jest zepsuty i nie nadaje się do spożycia.