Zarówno prezydent Kaczyński, jak i min. Klich beztrosko wykorzystują swoje wpływy w wojsku do bezpardonowej walki politycznej Obserwując z niesmakiem usiłowania koalicji rządzącej odebrania byłym członkom WRON emerytur zwanych pokrętnie przez polityków „przywilejami”, trudno było nie zauważyć wystąpienia min. Bogdana Klicha na ten temat w dniu 25 września. I słów, jakimi potraktował gen. Wojciecha Jaruzelskiego i jego ówczesnych współpracowników – bo nazwał ich „juntą wojskową”. Z jednej strony, nie dziwią mnie słowa min. Klicha, jego sformułowania, bo wiedząc, jaką opcję i partię polityczną minister reprezentuje, niczego innego nie można było się spodziewać. Należy mieć nadzieję, że właściwym forum do oceny meritum tego skandalicznego pomysłu będzie Sejm RP, Trybunał Konstytucyjny, a w końcu Trybunał Europejski. Bardzo natomiast niepokoi forma i sceneria, w jakiej minister był uprzejmy upowszechnić swoje poglądy polityczne. Wykorzystanie do tego celu pobytu na poligonie w Wicku Morskim na ćwiczeniach Anakonda 2008 i jako tła grona najwyższych rangą i stanowiskiem generałów Wojska Polskiego z szefem Sztabu Generalnego WP na czele należy uznać za rzecz nie do przyjęcia. Wszystko wskazuje na to, że tym samym minister obrony narodowej naruszył zasadę apolityczności wojska. Do takiego stwierdzenia skłaniają uregulowania prawne obowiązujące w Polsce. Znana ministrowi niewątpliwie ustawa zasadnicza w art. 26 wyraźnie i jednoznacznie stwierdza, że Siły Zbrojne zachowują neutralność w sprawach politycznych, a zapewne jeszcze lepiej znana ustawa o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych w art. 106 stanowi, że żołnierzom nie wolno brać udziału w zgromadzeniach o charakterze politycznym. Wystąpienie na temat odebrania emerytur, jak to pan Klich określił, „juncie wojskowej” było niczym innym jak elementem zgromadzenia politycznego, w czasie którego Bogdan Klich wygłosił poglądy Platformy Obywatelskiej i swoje własne. Podobna próba wmanewrowania oficerów w rozgrywki polityczne miała miejsce we wrześniu 1994 r., kiedy ówczesny prezydent RP Lech Wałęsa odwiedził ćwiczące wojska na poligonie drawskim. Wizytę wieńczył słynny „obiad drawski”. Próba ta zakończyła się wielkim skandalem i dochodzeniem prowadzonym przez Sejm, który zarzucił wtedy politykom naruszenie zasady apolityczności wojska. Afera ta wyrządziła wielkie szkody w wizerunku Sił Zbrojnych. Innymi jaskrawymi przykładami wykorzystywania instytucji wojska do celów walki politycznej jest sprawa wyróżnienia przez Ministra Obrony Narodowej pilota siedzącego za sterami samolotu lecącego w sierpniu z prezydentem RP do Azerbejdżanu oraz sprawa niezaproszenia prezydenta na ćwiczenia Anakonda 2008. Abstrahując od tego, kto tu ma rację, postronny obserwator, niebędący fanem ani obozu prezydenckiego, ani rządowego powinien oceniać zaistniałe fakty w kontekście ich fatalnego wpływu na oblicze Sił Zbrojnych. W pierwszym przypadku, jak oficjalnie podano, oficera odznaczono za „właściwe wykonanie obowiązków służbowych”. Za to oficer co miesiąc otrzymuje niemałe uposażenie. Gdy nie spełnia wymagań, powinien być przywołany do porządku lub odwołany ze stanowiska. Medal zaś powinien otrzymywać za wybitne, ponadprzeciętne dokonania. Uzasadnienie tego wyróżnienia jest zatem co najmniej śmieszne i pamiętając okoliczności tego lotu, nietrudno się domyślić, że chodzi tu raczej o kolejny prztyczek dla Kancelarii Prezydenta, nie bacząc na to, że ośmieszono oficera i postawiono go w bardzo niezręcznej sytuacji. Podobnie wygląda sprawa zaproszenia na ćwiczenie. Tutaj w dwuznacznym świetle stanął ich organizator – szef Sztabu Generalnego WP i jego podwładny dowódca operacyjny – kierownik ćwiczenia. Należy jednak przypuszczać, że to nie oni byli autorami pomysłu niewysłania zaproszenia do prezydenta. Tłumaczenie tego faktu tym, że ” prezydenta wtedy nie było”, jest żenujące, obrażające godność i inteligencję oficera WP. Na milę czuć tutaj ręce polityków. Mamy do czynienia z kolejnym aktem walki politycznej mającym w tle mundur wojskowy. Kancelaria Prezydenta RP nie pozostaje dłużna i przy okazji świąt narodowych bezlitośnie tnie listy kandydatów do awansów generalskich mając za nic rzeczywiste potrzeby Sił Zbrojnych. W tej walce gigantów jedynym przegranym może być tylko wojsko. Należy się dziwić, że zarówno zwierzchnik Sił Zbrojnych, jak i minister obrony narodowej tak beztrosko wykorzystują swoje wpływy w armii do bezpardonowej walki politycznej, nie licząc się z konsekwencjami dla wojska i państwa. Należy również dziwić się tym wszystkim siłom parlamentarnym,
Tagi:
Piotr Makarewicz
