Reportaż w swym duchu zawsze był lewicowy, stał po stronie ludzi często trudnych do sformatowania Mariusz Szczygieł Ostatnio debaty w literaturze to głównie spory o formę. Nudzi się nam czy naprawdę już nie ma o czym gadać? – Debata o formie to haust świeżego powietrza, a nawet haust normalnego powietrza. W jednym z dawnych reportaży Hanny Krall, a były to lata 60., wypowiadała się kwiaciarka z Wrocławia, która przyjechała jako przesiedlona z Kresów. Powiedziała, że kwiaty po wojnie nie sprzedawały się w ogóle, bo ludzie mieli ważniejsze rzeczy na głowie i zupełnie niedawno zaczęli kupować kwiaty dla przyjemności. A wcześniej to tylko z okazji chrzcin, ślubów, imienin czy pogrzebów. Teraz kupują kwiaty po prostu dla samych siebie. Ja uważam, mówi kwiaciarka, że od tego momentu zaczęła się normalność, której nie było po wojnie. Jeśli sobie dyskutujemy o formie w literaturze, o literaturze, reportażu, czy reportaż jest fikcją, czy faktem, to znaczy, że trwa normalność, taką analogię bym zrobił. W książce cytujesz Hannę Krall, że „rzeczy bez formy są bezwstydne”. Dodajesz od siebie, że „forma jest jedną z głównych bohaterek reportażu”. Czy można tworzyć reportaż, w którym forma jest ważniejsza od bohatera, forma jest bohaterem? – Forma nie może być nigdy ważniejsza od bohatera, ma mu pomóc, żeby zaistniał w taki sposób, aby czytelnik go zapamiętał,
Tagi:
Ameryka Środkowa, Artur Domosławski, Berlin, Claas Relotius, debata publiczna, dziennikarze, Egon Erwin Kisch, Eliza Kącka, etyka dziennikarska, Hanna Krall, homofobia, Irena Morawska, Jacek Hugo-Bader, Katarzyna Surmiak-Domańska, Kresy, krytyka literacka, kultura, Lewica, literatura, literatura polska, Magdalena Nimer, Małgorzata Szejnert, Mariusz Szczygieł, obserwacje, Paczki solidarności, Polska Szkoła Reportażu, prawica, Press, prześladowanie osób LGBT, Ralph Keyes, reportaż, Ryszard Kapuściński, społeczeństwo, transfobia, Truman Capote, Witold Szabłowski, wywiady, Zygmunt Bauman
