Obsesja kojarzy nam się z kompulsywnym wracaniem w te same miejsca, permanentnym patrzeniem na to samo zdjęcie, ze stalkingiem, zbieraniem kolejnych wersji jakiegoś obiektu – a przecież bywa siostrą fascynacji, podniecenia, zachwytu. Jest formą skupiania uwagi, próbą uchwycenia istoty rzeczy, pojęcia czegoś, co nam się wymyka. Weźmy badacza, który poświęca życie kilku glinianym tabliczkom szerokości palca. Historyka literatury, który latami bada nie tylko sam tekst, ale także wszystkie dostępne interpretacje. Wie, że to, jak czytano tekst, zależało nie tylko od humoru krytyka, ale także od jego stanu zdrowia, poglądów politycznych, lektur czy ogólnego nastroju, pejzażu intelektualno-gospodarczego, który często nazywamy po prostu epoką albo jej duchem (Zeitgeist). Oto pojawiła się na polskim rynku książka, która jest fascynującym świadectwem obsesji trzech mężczyzn: żyjącego w XV w. włoskiego malarza Francesca Mazzuoli, zwanego Parmigianinem (czy też po prostu Parmezanem), tworzącego w XX w. wybitnego poety Johna Ashbery’ego i Grzegorza Jankowicza – polskiego filozofa literatury, eseisty dobrze znanego nie tylko czytelnikom np. „Tygodnika Powszechnego”, ale wszystkim uważnym odbiorcom kultury w Polsce. Obsesja Jankowicza dotyczy właśnie tych dwóch dzieł, dwóch tekstów kultury, które dzieli blisko 450 lat, ale które są ze sobą ściśle związane,
