CHARAKTER (Z) PISMA
Stawianie literek w wyrazach osobno, bez łączników, odpowiada myśleniu analitycznemu, przy którym o wiele później szuka się związku całościowego. Piszący jest pedantem lubiącym trzymać się detali, introwertykiem preferującym samotność i niezależne, samodzielne pozycje. Nawiązanie z nim bliskiego kontaktu nie jest proste („m” i „n” mają formę arkad). Pan Hoffman bywa nieprzewidywalny, jeśli chodzi o reakcje – autograf różni się bowiem pod wieloma względami od pisma tekstowego. Występuje tu wysoki stopień łączności, zaś imię i nazwisko są blisko siebie. Oznacza to, że jest na co dzień konsekwentny w myśleniu i postępowaniu, instynktownie pewny swego, zdolny do przystosowania się, uprzejmy – nawet gdy ma zły humor. Posługuje się kreską cienką, łamliwą, kruchą, ostro kończoną. Widoczne są haki, pazury i wąskie pętle. Pozwala to wnioskować o stosunkowo słabo wykształconym libido, a także o przewadze nadbudowy racjonalnej, świadomym kształtowaniu, ostrej samokontroli, skłonności do krytykanctwa (a nawet zadziorności) oraz precyzyjnym myśleniu i postępowaniu. Pochylanie liter w prawo (zwłaszcza w podpisie) jest gestem wychodzenia ludziom naprzeciw, ale i dużego wpływu uczuć na jakość procesów myślowych. Zaakcentowanie w podpisie wysokości stref nad- i podlinijnych łączy się z dążeniem do wychodzenia poza codzienność i zwyczajność – lecz cecha ta nie jest wolna od elementu iluzji i spekulacji…
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy