Robert Gliński: Żeby zrobić film, trzeba usiąść na tyłku, wyłączyć telefony i napisać scenariusz
– Młody człowiek zawsze ma jakieś marzenia – mówi. – Jeden chce być strażakiem, drugi lotnikiem. A ja chciałem zostać prezydentem Stanów Zjednoczonych.
Został reżyserem. I chyba nie żałuje. Kiedyś w wywiadzie Robert Gliński powiedział, że kino jest dla niego, jak dla Lenina, najważniejszą ze sztuk.
– Ech, te wywiady – śmieje się, gdy mu o tym przypominam. – Coś człowiek rzuci, a potem musi się tłumaczyć. Ale to prawda. Tylko że Lenin uważał, iż film potrafi przebudować świadomość. Przeorać duszę i uformować nowe pokolenie. Ja nie wierzę, by miał on moc zmieniania ludzkich postaw. Jednak dla mnie jest ważny. (…)
Dwukrotny laureat gdyńskich Złotych Lwów za „Wszystko, co najważniejsze” i „Cześć, Tereska” nie wyobraża sobie życia bez planu filmowego. Po tylu latach wciąż za nim tęskni.
– Co mnie tam kręci? Do końca nie wiem – mówi. – Chyba emocje. Nigdy nie uzależniłbym się od alkoholu, marihuany, seksu i tysiąca innych uciech, a od kina jestem uzależniony. Może to swego rodzaju masochizm, bo praca przy filmie to magia połączona z męczarnią. Człowiek wstaje o piątej rano i zasuwa do nocy. Żyje jak na haju. Wokół 50 osób i trzeba z nich wycisnąć maksymalnie dużo. Wyobraźni, kreatywności. Jeśli reżyser nie potrafi ich uruchomić, film wychodzi słabo. Dlatego samemu trzeba być nakręconym. (…).
•
A mógł wieść spokojne życie architekta… Urodził się 17 kwietnia 1952 r. w Warszawie. Pierwszych pięć lat życia spędził na Stalowej. Przed wojną jego rodzina miała na Szmulkach fabryczkę szuwaksu i wazeliny, ale komuna zniszczyła biznes.
– Stalowa była najbardziej praską z ulic – wspomina Gliński. – Rządziły nią równe chłopaki, które każdemu mogły przyłożyć. Pamiętam nasz dom. Dokładnie taki, jaki pokazałem w „Niedzielnych igraszkach”. Wróciłem do niego w czasie dokumentacji do tego filmu. Było tam wszystko, czego potrzebowaliśmy: podwórko studnia, drewniane budy, ołtarzyk, figura Matki Boskiej. (…) Takie właśnie klimaty towarzyszyły mojemu wczesnemu dzieciństwu.
Jego ojciec był architektem, matka – urzędniczką. W czasie powstania warszawskiego trafiła do Batalionu Zośka. Robert rósł w kulcie powstania, od dziecka 1 sierpnia zawsze jeździł z rodzicami na Powązki. (…)
Robert Gliński ma dwoje rodzeństwa. Młodszy o dwa lata brat jest profesorem socjologii i politykiem, po wyborach 2015 r. został ministrem kultury w rządzie PiS. Siostra – montażystką w Niemczech; kiedyś współpracowała z Krzysztofem Zanussim przy filmach realizowanych dla telewizji niemieckiej. Ich szkolny okres przypadł na lata 60. (…)
•
Po maturze Gliński zdał na architekturę. (…) Tyle że się zawiódł. Szło mu dobrze, nawet dostał propozycję pozostania na uczelni, ale miał poczucie, że to, co chciałby zaprojektować, i tak nie zostanie zrealizowane. (…) Poza tym wciągnęło go życie studenckie. Z kolegami bawił się w kabaret, udzielał się w działającym w Stodole Teatrze Pantomimy, w klubie filmowym nakręcił swoją pierwszą etiudę.
– Miała skomplikowaną strukturę narracyjną, pięć płaszczyzn czasowych i nikt oprócz mnie jej nie rozumiał – śmieje się Gliński. – Ale to mnie nie zniechęciło.
Warszawski wydział architektury mieścił się przy Koszykowej, niedaleko było kino Filmoteki Polskiej. Spędzał tam sporo czasu. Obejrzał całego Bergmana, Felliniego, Renoira, Wellesa. Zaczął poważnie myśleć o kinie. Co prawda chciał najpierw skończyć architekturę, a dopiero potem zdawać na reżyserię, ale do szybszego złożenia papierów do łódzkiej Filmówki namówił go kolega z klubu, Marek Drążewski, dzisiaj znany dokumentalista. (…)
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy