Policja czeka na gwałt

Autor: Grzegorz Warchoł | 11 grudnia, 2000

Na osiedlu, gdzie grasuje gwałciciel, próżno szukać w nocy policyjnego patrolu

Po artykule “Gwałciciel atakuje w piątki” (“Przegląd” nr 43) do redakcji przyszedł list od jednej z ofiar. “Z bólem stwierdziłam, że jest to dokładnie ta osoba, która napadła na mnie w nocy z 10 kwietnia na 11 kwietnia 1999 roku, między 3 a 4 nad ranem. Pomyślałam, że przełamię swój strach i zadzwonię na policję, by pomóc w złapaniu przestępcy. Niestety, pod numerem 997 włączyła się automatyczna sekretarka: “Pogotowie policji, proszę czekać”. Odczekałam trzy minuty, aż zmieniło się to w sygnał, że zajęte! Nic dziwnego, że potem jest tyle ofiar. Zatem przekazuję swoje zeznanie za pośrednictwem redakcji.
Wysiadłam z taksówki, weszłam do wysokiego bloku na ul. Międzynarodowej. Czekałam na windę, wtedy wszedł do klatki młody człowiek około 170 cm wzrostu, krępy, ale nie gruby, w dżinsach i w szarym swetrze, naciągniętym na głowę i twarz (myślałam, że mu zimno). Spytał mnie, czy nie wiem, gdzie tu można kupić alkohol. Odpowiedziałam, że nie jestem stąd, więc nie wiem, jedynie wydaje mi się, że niedaleko jest sklep “Minieuropa”. Wtedy pokazał mi kawałek białego (tj. przezroczystego) szkła i spytał, czy wiem, co to jest. Nie przewidując niczego złego, odpowiedziałam: tak, kawałek szkła. Nadjechała winda. Chciałam do niej wejść, a on za mną. Już w otwartych drzwiach windy powiedziałam, że z nim nie pojadę. Wtedy przystawił mi ten kawałek szkła do twarzy i powiedział, że jak będę krzyczeć, to mnie pochlasta. Zaczął rozpinać rozporek (na guziki), miał dłonie dosyć szerokie, czerwone i mocne. Zaczął się onanizować jedną ręką, a drugą cały czas trzymał mi szkło przy twarzy, a ja musiałam mówić, że to jest piękne. Jego członek był normalny (nie dostał erekcji), nie jakiś skarłowaciały, co mogłoby tłumaczyć kompleksy.
Gdy powiedział, że teraz ja mam to robić, krzyknęłam: “Ratunku!” i zatrzasnęłam drzwi windy. Przede mną był jeszcze koszmar, gdyż jechałam do znajomych na przyjęcie i pomyliłam klatki. Na szczęście, obudzeni przeze mnie ludzie (zadzwoniłam do jednego mieszkania) mi pomogli…”.

“Szkiełko”?! A kto to?

Komisarz Mirosław Pomećko z warszawskiego komisariatu Praga-Południe, który prowadzi sprawę gwałciciela, jest pewny, że opisany przez czytelniczkę przypadek to dzieło seryjnego gwałciciela, od czterech lat grasującego w Warszawie. “Szkiełko”, bo taki pseudonim nadali mu policjanci, zgwałcił już 20 kobiet. Liczba ta może być większa, bo zapewne nie wszystkie ofiary zdecydowały się powiadomić policję. Przestępca pozostaje bezkarny. Do tej pory nie zranił żadnej napadniętej. Seksuolodzy podejrzewają jednak, że może stać się znacznie bardziej agresywny. – Sama przyjemność z wykorzystywania kobiet siłą może mu nie wystarczać – ostrzega dr Wiesław Czernikiewicz, seksuolog, który stworzył portret psychologiczno-seksuologiczny sprawcy. – Jestem pewny, że on nie przestanie napadać i gwałcić. Takiej choroby psychicznej nie można samemu zwalczyć.
– Dla policji złapanie gwałciciela jest sprawą honoru – tak przynajmniej zapewnia szef Komendy Stołecznej Policji, nadinsp. Antoni Kowalczyk.
Jednak w miejscach, gdzie grasuje gwałciciel, policji się nie uświadczy. W kilka osób przez trzy kolejne piątki jeździliśmy po Pradze-Południe. Dwoma samochodami wjeżdżaliśmy w wąskie osiedlowe uliczki, pod klatki schodowe.
Pierwszej nocy, a było to kilka dni po tym, jak stołeczne media nagłośniły sprawę gwałciciela, przez cztery godziny nie zobaczyliśmy ani jednego radiowozu. Być może policjanci założyli sobie, że “Szkiełko” nie zaatakuje, bo się zapewne boi.
Drugi patrol był już ciekawszy. Około pierwszej w nocy pojawił się długo oczekiwany radiowóz. Akurat staliśmy na mało uczęszczanej uliczce. Jeden z naszych samochodów tarasował drogę tak, że radiowóz nie mógł przejechać. Policjanci postali więc kilka metrów przed nami i na pełnym gazie wycofali się. Nie wiadomo, czy się nas przestraszyli, czy też stwierdzili, że grupka młodych osób stojąca o drugiej w nocy na pustym terenie nie wzbudza żadnych podejrzeń.
Tydzień później znowu szukaliśmy policyjnych patroli. Po jakimś czasie natknęliśmy się na przycupniętych w polonezie policjantów. Podjechaliśmy. – Szukacie, panowie, “Szkiełka”?
– A kto to jest? – odpowiedział policjant. – My jesteśmy z komendy stołecznej. Czekamy na “swoich chłopaków”.
Po chwili okazało się, że “chłopakami” jest załoga daewoo lanosa, który stał pod sklepem nocnym. Gdy ruszył, policjanci włączyli koguta i kazali kierowcy dmuchać w balonik. Po godzinie, gdy znów tamtędy przejeżdżaliśmy, policjanci czekali na następnych “swoich chłopaków”.
Przez trzy noce, w piątki, czyli wtedy, gdy do domów wracają ludzie z dyskotek, przyjęć, kin, widzieliśmy tylko dwa patrole. A potencjalnych ofiar było niemało. Z nocnych autobusów wysiadały atrakcyjne dziewczyny, najczęściej bez męskiego towarzystwa. Z przystanków na Pradze do bloków nierzadko trzeba długo iść przez miejsca nieoświetlone, pełne zakamarków.

Nikt nie podniósł
słuchawki

Jak to się dzieje, że policjanci nie mogą sobie poradzić ze złapaniem gwałciciela, który od czterech lat na jednym osiedlu napada na kobiety?
– Wytypowaliśmy 30 potencjalnych sprawców – wyjaśnia kom. Pomećko i dodaje, że “to robota na kilka ładnych lat” (!?). Policjanci z komisariatu przyznają, że tak naprawdę czekają na atak gwałciciela. Liczą, że być może popełni jakiś błąd. Pokaże twarz, ktoś zauważy podejrzaną i okutaną w kaptur osobę, kręcącą się pod blokiem.
– Po apelach w mediach odezwało się mnóstwo osób z informacjami. Większość z nich okazała się bezwartościowa. Liczymy, że zgłoszą się dziewczyny, które bały się przyznać do tego, że zostały zgwałcone.
Beata, studentka, po tym, jak napadł na nią mężczyzna, boi się nocnych powrotów. Wracała z dyskoteki nocnym autobusem. Jest pewna, że zboczeniec nie jechał razem z nią. Od przystanku do bloku, w którym mieszka, ma do przejścia ok. 200 metrów. Gwałciciel musiał więc przyczaić się niedaleko przystanku. Gdy weszła do klatki, za jej plecami pojawił się mężczyzna. Wyglądało to zupełnie tak samo jak w liście od czytelniczki. – Zaatakował mnie o trzeciej w nocy. Miał kaptur i tak pochylał głowę, że nie widziałam jego twarzy. Chciał, żebym się rozebrała i dotykała go. Przeklinał. Mówił, że jestem k… i że każdy może mnie mieć. Zaczęłam krzyczeć. Uciekł. Wokoło nie było nikogo. Rodzicom do tej pory nic nie wyznałam – opowiada.
“Miałam 22 lata, nie byłam wyzywająco ubrana i nie jestem blondynką – pisze w liście nasza czytelniczka.
– Uprzedziłam moją koleżankę, która tam mieszka. Powiedziała mi, że na nią też napadł rok temu mężczyzna z kawałkiem szkła, gdy wyjmowała listy ze skrzynki. Chciał pieniędzy. Na twarzy miał naciągniętą kurtkę “Slayersa”, to było ok. godz. 22-23. Taką mu “puściła wiązankę”, że uciekł. Koleżanka od tej pory nosi przy sobie gaz.
Ja nie mam przy sobie gazu, ale z dzielnej, niezależnej osoby, zrobiłam się strachliwa i do tej pory po zmroku boję się wyjść na ulicę. Bałam się pójść od razu na policję. Teraz, gdy już się zdecydowałam, nikt nie podniósł słuchawki”.

PS Policjanci z grupy rozpracowującej gwałciciela list od naszej czytelniczki dołączyli do akt operacyjnych. Proszą też o kontakt.