Radosław Śmigulski został odwołany. Polski Instytut Sztuki Filmowej wymaga głębokiej reformy i jasnych procedur
Radosław Śmigulski był niczym Obajtek świata kina. Bo jak inaczej określić nominata politycznego, który wcześniej z polskim filmem miał niewiele wspólnego? No, może poza pracą w firmie producenckiej, która ośmieszyła się kuriozalnym projektem „Kac Wawa”.
Śmigulski w 2017 r. wygrał konkurs na dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej jednym głosem. Kontrkandydatką była Izabela Kiszka-Hoflik, p.o. dyrektor PISF, producentka, osoba doświadczona i znająca instytut od środka. Minister kultury Piotr Gliński mógł przyjąć decyzję komisji lub rozpisać nowy konkurs, ale rzecz jasna powołał swojego człowieka przyniesionego w teczce.
Dyrektor Śmigulski zwalniał pracowników hurtowo i przegrał kilka procesów, co poskutkowało wypłaceniem odszkodowań z kasy instytucji. Znany był także z wysyłania autorom niepochlebnych tekstów czy materiałów na jego temat, pism przedprocesowych i żądań sprostowań oraz wpłat na cele charytatywne. Sama takie żądanie sprostowania otrzymałam. Do dzisiaj nie wierzę w to, że odmowa dotacji na film Smarzowskiego „Wesele 2” nie była podyktowana zamówieniem politycznym.
Chciałabym jako obywatelka dowiedzieć się, ile publicznych pieniędzy wypłacono byłym pracownikom PISF. W jaki sposób dyrektor zatrudniał nowych specjalistów i jaka była rotacja pracowników przez ostatnie lata? Czy plotka, że współpracowniczki wybierał poprzez portale społecznościowe to złośliwość? Do instytutu wejdzie kontrola, która, mam nadzieję, wykaże, jak naprawdę wyglądały rządy Śmigulskiego.
Cały tekst można przeczytać w „Przeglądzie” nr 16/2024, którego elektroniczna wersja jest dostępna dla posiadaczy e-prenumeraty
Agata Całkowska od 20 jest lat dziennikarką zajmującą się kulturą i tematami społecznymi. Współpracowała z TVP Kultura i TVP 2, wydawała audycje kulturalne w TOK FM. Wywiady z ludźmi kultury publikuje w „Wolnej Sobocie”
Fot. Wojciech Stróżyk/REPORTER
Odpowiedz na treść artykułu lub innych komentarzy