Czy namiętności, jakie rozgorzały wokół wicepremiera Leszka Balcerowicza, są wyrazem żywego zainteresowania polityków gospodarczymi problemami Polski? Bez wahania odpowiadam przecząco. Rzuca się w oczy, że klasa polityczna skupia uwagę na konfliktach partyjnych, będących następstwem walki o władzę, a raczej o korzyści, jakie przynosi zajmowanie urzędów i stanowisk. O sytuacji gospodarczej politycy (pomijając nieliczne wyjątki) nie umieją mówić, co stanowi indykację, że myślą o niej niechętnie i powierzchownie. To, że Polska będzie najbardziej zacofanym krajem w poszerzonej Unii Europejskiej, nie budzi w nich żywszych uczuć, najwidoczniej jest im obojętne. Na pierwszym planie obóz solidarnościowy kontynuuje “walkę” z komunizmem i z tej “walki” wywodzi swój tytuł moralny do sprawowania władzy. Trzeba przyznać, że odniósł olbrzymi sukces propagandowy. Udało mu się narzucić również odnowionemu SLD przekonanie, że bez takiego tytułu nie można spojrzeć w oczy narodowi. Nie wyniósł jednak z tego “moralnego zwycięstwa” realnych korzyści, ponieważ ludzie SLD, przecież nie w ciemię bici, również potrafili sięgnąć po wizerunek bojowników z komunizmem, i wychodząc naprzeciw wyzwaniom prezydenta, postanowili wzmóc walkę ze stalinizmem. Do swojej genealogii wpisali bunt robotników w Poznaniu 1956 r. (zresztą już Gomułka ten bunt przyswoił partii, ale zostało to zapomniane) oraz działaczy PPS, źle traktowanych w PRL. Teraz to już na pewno komunizm zostanie starty na proszek. Można się tylko zastanawiać, czy taki przypływ idealizmu do SLD nie przełoży się na nasilenie moralnie brzmiącego postulatywizmu, bo czego innego można nauczyć się od PPS? Ogólnie biorąc, udział realizmu w atmosferze polskiej polityki znowu zmalał. Rola imponderabiliów, nie przystających do życia, wzrosła. Przynajmniej w sferze słów. Nie doszło do mojej wiadomości, czy grudniowy kongres SLD skierował uwagę partii na realną stronę życia społecznego, na jakość polskiego eksportu, na infrastrukturę gospodarczą na. możliwości i sposoby zrównania się z Czechami, Węgrami i Słowenią. Kogo w Polsce mogłyby zainteresować tak skromne zadania? My się chcemy od razu zrównać z Hiszpanią. Uchodzi za pewnik, że zanim nastał komunizm, Polska wyprzedzała Hiszpanię. Jedno z głupstw, z jakich utkana jest wizja historii obozu solidarnościowego. Zjazd borykał się za to z problemem, czy pod sztandarami lewicy popełniono zbrodnie. Pewnie, że popełniono, przedstawiciel prezydenta nie pozostawił co do tego żadnych wątpliwości. A nie mówiłem wiele razy, że nie należy gromadzić się pod sztandarami lewicy? Trzeba wywiesić nowy sztandar, sztandar realizmu: politycznego, gospodarczego i moralnego. Lewica zresztą realistyczna jest, ale się tego wstydzi, uważa, że realizm źle figuruje na sztandarach. Cuius regio, eius religio, kto panuje, ten dyktuje ideologię, a panuje obóz wyznania romantycznego. W czasach pokojowych romantyzm polega na lustracjach, walce z przeciwnikami przy pomocy tajemnic archiwalnych, instygowaniu procesów sądowych, unieważnianiu wyroków uniewinniających, jeżeli psują legendę, domaganiu się wyroków skazujących w celu zalegalizowania legendarnej wersji wydarzeń. Lewica tego nie pochwala, ale nie ma też odwagi pryncypialnie temu romantyzmowi się sprzeciwić. Nie ulega wątpliwości, że pod sztandarami lewicy popełniono zbrodnie. Podobnie jak pod sztandarami prawicy. Także pod sztandarami religii muzułmańskiej. Przykro mi to przypominać, ale w dziejach Europy pod żadnym sztandarem nie popełniano tak długiej zbrodni, jak pod sztandarami katolickimi. Trzeba jednak uczciwie przyznać, że pod tymi sztandarami nie popełniono żadnej zbrodni w Chinach. W Rosji też nie. W roku 2000 Kościół podobno ma się rozliczyć ze swoją przeszłością w książce “Szkice antyspołeczne” w rozdziale “Papież mówi: przepraszam”, byłem temu przeciwny, ale teraz, pod wpływem ogólnego pędu do zrobienia porządku z historią zmieniłem zdanie. Nie wystarczy przeprosić, trzeba z każdej zbrodni się rozliczyć, nie tylko z Husa, ale także z husytów. W ogóle gromadzenie się pod takimi lub innymi sztandarami miało na celu nie pracę i nie zabawę, lecz walkę, a tam, gdzie toczy się walka popełniane jest to, co dziś nazywamy sumarycznie zbrodnią. Niczemu innemu też nie posłuży dziś tak mocno potrząsany sztandar “praw człowieka”. Autorytet religijny jednego dnia “wyraża głęboki żal nad okrutną śmiercią Jana Husa”; a innego deklaruje poparcie dla “interwencji humanitarnej”, mającej rozbroić groźnego agresora. Gdyby agresor był jednostką stał w miejscu i nie ruszał się, to można by go humanitarnie rozbroić. Ale na ogół jest on wielością wplecioną w całe miasto, w całe społeczeństwo i nawet najlepiej obmyślona akcja humanitarna, zanim go wyłuska, to swymi chirurgicznymi uderzeniami
