Prezydent Władimir Putin pogadał sobie o Polsce (do meritum jego wypowiedzi ustosunkowałem się w PRZEGLĄDZIE nr 4/2020 i wszystko podtrzymuję). Andrzeja Dudy nie było akurat w Warszawie, miał więc wyjątkową okazję, żeby się zamknąć.
„Ej, gadajta, co chcecie”, pisał Kazimierz Laskowski, a znudzona radczyni w „Weselu” wytyka samemu panu młodemu: „Ach, pan gada, gada, gada”. Wiadomo – pogada człek i przestanie. Wmieszała się w to jednak tzw. opinia publiczna, z PO tym razem na czele. Odpowiedź trzeba dać! Kłamstwa wytknąć! Antypolonizm obnażyć! No i Duda dał głos. Namiętny i jednostronny, fakty traktujący jak przedtem Putin, tylko na odwyrtkę. Świat słuchał tej rosyjsko-polskiej pyskówki i albo jej nie rozumiał, albo udawał, że nie rozumie. I wszystko byłoby przyschło, gdyby nie kontekst, a konkretnie rocznica wyzwolenia obozu zagłady Auschwitz przez oddziały Armii Czerwonej.
Czcić ją miano w Polsce i w Izraelu. Na obchody w Oświęcimiu polskie władze Putina nie zaprosiły, co go właśnie tak zdenerwowało, a co było, poza wszelką dyskusją, idiotycznym skandalem połączonym z próbą zmanipulowania historii. Nieobecny Putin nie mógł się wypowiedzieć w Polsce, postanowił więc nadać szczególną rangę przemówieniu w Izraelu, gdzie z kolei wystąpienie Dudy nie było przewidziane. Polacy jednak nie umieją się zadowolić remisem (społecznym podziałem pracy): Duda tu, Putin tam. Oświadczyły władze polskie, że jeśli Duda nie będzie mógł w Izraelu, z oficjalnej trybuny, polemizować z Moskwicynem, to bierze zabawki i idzie na swoją piaskownicę, a Żydzi niech się nie powołują na jakieś tam harmonogramy imprezy, bo pewna pani w Sieradzu ukrywała Icka podczas okupacji we własnej sypialni.
Jako pogroził, tak i uczynił. Żałoba zapanowała w całym Izraelu. Z tym większą uwagą wsłuchiwano się w słowa Putinowskiego spiczu. Co będzie w nich tak strasznego, że aż zmusiło Dudę do dyplomatycznego afrontu? Ale szczwana jest liszka z Władimira Putina. Jednego słowa nie powiedział, które razić by mogło choćby polską dziewczynkę w bieli, sypiącą kwiatki w drodze do pierwszej komunii, albo serce powstańca warszawskiego, Matek Polek czy Ojców Polaków na urlopach macierzyńskich.
Cóż dziwnego, że refleksja była jednogłośna. Ot, poobsobaczali się Polacy z Rosjanami. Nie od dzisiaj (że zostaniemy przy zwierzętach domowych) drą ze sobą koty. Kiedy jednak przychodzi co do czego, okazuje się, że to Polacy mają na wyrost pretensje, obrażają się, sieją kłótnie i zamęt w swojej części Europy. Kiedy przeczytano nad Wisłą tekst referatu Putina, zaraz kilka prawicowych periodyków napisało o „wielkim sukcesie Dudy”. Tak Adrian nastraszył Władimira, że ten już nie ośmielił się czepiać wielkiego naszego narodu, wciąż prześladowanego, ale zawsze zwycięskiego. Z ubolewaniem zawiadamiam, że było cokolwiek inaczej. Putin wyszedł na człowieka porozumienia i pojednania, a Polacy na obrażalskich pieniaczy, do których coraz mniej się opłaca wyciągać rękę.
Jeśli zaś chodzi o wielkie zwycięstwa narodu naszego, niedługo już będziemy obchodzić okrągły jubileusz Bitwy Warszawskiej 1920. Będzie się działo, jak mawia niesłuszny Owsiak. Normalnym obywatelom radzę uciekać na wakacje, pozamykać radioodbiorniki i telewizory. To najprostsza metoda uniknięcia bogoojczyźnianego szaleństwa, które zakłóca pracę przewodu pokarmowego, powoduje wszelkiego rodzaju nerwice i choroby naczyń wieńcowych. Jest jednak i drugi sposób. Przypomnijmy sobie, że w tym 2020 r. przypada nie tylko rocznica radzymińskiej wiktorii. 300 lat przed nią (18 września-6 października 1620 r.) stoczona została słynna polsko-turecka bitwa pod Cecorą. Wspomina jej uczestnik Teofil Szemberg, co duszy polskiej serdeczne winno być i bliskie: „A jako to już u nas nastało wszytkie starszych swych rady paczyć, zwierzchność za nic nie mieć, każdy swoje zdanie najlepsze rozumieć i chcieć je przewieść, znalazły się między nami przeciwnego Im. PP. Hetmanom zdania, którzy nie smakując starszych swych rady, jęli między żołnierstwo opacznie udawać i różnie. Jedni, że nas PP. Hetmani chcą na mięsne jatki wydać, drudzy, że chcą uciekać, trzeci, że źle radzą, bo Tatarom niepodobna uść”. Rozpoczęta w tak miłej atmosferze bitwa zakończyła się bezprzykładną (do tamtych czasów) klęską Polaków. Większa część wojska wraz z hetmanem wielkim koronnym Stanisławem Żółkiewskim poległa. Hetman polny koronny Stanisław Koniecpolski dostał się do niewoli. Rozerwany tabor padł łupem nieprzyjaciela. Tatarzy przeprawili się przez Dniestr i ruszyli w głąb Rzeczypospolitej, docierając aż do Sanu.
Radziłbym te dwie rocznice obchodzić razem. Tutaj Maryja pędzi na obłoku, tam psia wiara ścina głowę hetmanowi Żółkiewskiemu. Z lewej atakują ułani, chłopcy malowani, z prawej niezwyciężona husaria zmyka co sił w końskich nogach, wrzeszcząc ze strachu i gubiąc skrzydła. Ks. Skorupka pędzi dzieci do boju, a Stanisław Koniecpolski poddaje się i chorągiew Turczynowi oddaje. I tak byłoby najlepiej, bo historia Polski męczeńską jest, o czym zawsze należy przypominać, ale dlatego przede wszystkim, żeby nam mania wielkości nie uderzyła do głowy.
Bo inaczej Duda, Morawiecki et consortes same będą zwycięstwa odnosić. A to 27:1, a to 26:1, a to przez nieobecność w Izraelu…
Ale pani ambasador USA w Polsce zachecajaco poklepie Adriana po ramieniu.
Niezwykle to smutne a zarazem takie prawdziwe.
Naród ma takich przywódców na jakich zasługuje. Słowa te być może już ktoś kiedyś powiedział przede mną, ale one są tak ciągle aktualne, że nie mogę przestać cieszyć się nimi .