Tag "Andrzej Kurz"
Nowe władze „Kuźnicy”
Grupujące lewicową inteligencję Stowarzyszenie „Kuźnica” wybrało nowe władze
Bractwo dobrej rady
Świat się zmienia, a „Kuźnica” wciąż dotrzymuje mu kroku Gdyby szukać istoty „Kuźnicy”, byłyby nią spotkania. Spotkania ludzi chcących przede wszystkim objaśnić sobie świat. Oczywiście złączonych wspólnotą pewnych wartości podstawowych – wolności, równości
Barańczak w Krakowie
W latach 70. i 80. głównym terenem działalności pisarskiej Stanisława Barańczaka było Wydawnictwo Literackie i czasopismo „Student” Po sporze, który toczyliśmy na łamach „Przeglądu” z kulturalną dziennikarką „Gazety Wyborczej”, Małgorzatą I. Niemczyńską, na temat jej książki o Sławomirze
Ufryzowana historia
Przytoczony w „Gazecie Wyborczej” tajny „wyciąg informacji” z 13 listopada 1972 r., zaczynający się od zdania, że „Wydawnictwo Literackie rozpoczęło ostatnio druk »starych« Dramatów Sławomira Mrożka”, zawiera doniesienia niezgodne z prawdą. I oczywiście nieskonfrontowane przez autorkę z tym, co ogłaszałem wielokrotnie przed kilku laty, a co zgodnie z zasadami warsztatowej przyzwoitości należało co najmniej wyjaśnić. Powtarzam więc raz jeszcze, że przygotowania do druku dwóch tomów („starych”, złożonych bowiem do cenzury już w 1968 r.) najważniejszych dramatów Mrożka zaczęto w Wydawnictwie Literackim w roku 1971 po zawarciu z nim porozumienia o publikacji wszystkich jego utworów. I tylko dzięki temu ta moja, i tylko moja, inicjatywa została bardzo szybko zrealizowana. Byłem nie tylko bliskim kolegą Mrożka, ale przede wszystkim jedynym przez lat 20 edytorem jego dzieł – pisze Andrzej Kurz.
Niedoceniony MFR
25-lecie Okrągłego Stołu i jego historycznych następstw wywołało zwyczajowo rocznicową dyskusję o źródłach, problemach i bohaterach tych wydarzeń. Trudno zgodzić się z tym, że spadkobiercy obu stron Okrągłego Stołu, dyskutując dzisiaj, pomniejszają rolę jednego z głównych twórców tej wielkiej polskiej zmiany – Mieczysława F. Rakowskiego. Rakowski otworzył drogę największym przemianom gospodarczym i cywilizacyjnym. Już jako szef rządu PRL uczestniczył w premierze sztuki Václava Havla, który wówczas siedział jeszcze w czechosłowackim więzieniu. O tym, czego brakuje w dyskusjach o Okrągłym Stole, pisze Andrzej Kurz.
Drukowałem Mrożka. O szkolnym koledze wspomnienie.
Sławomir Mrożek był dla Polaków jednym z najważniejszych pisarzy w wieku XX. Dlatego tak bardzo żal, że w dziwnym i niezrozumiałym dla wielu XXI w. już nie dostarczy naszej wyobraźni nowych iluminacji, nie podrzuci swoich genialnych blekautów. A chciał to robić do końca, choć już bardzo chory i słaby. Wciąż jednak możemy w jego pisaniu i rysowaniu zobaczyć jak w zwierciadle, i to wcale nie krzywym, okrutny obraz naszej polskiej gęby pełnej kompleksów i pychy. Łączne nakłady jego utworów w Wydawnictwie Literackim osiągnęły niemal milion egzemplarzy – to się nie mieści w wyobraźni dzisiejszych żurnalistów. Od 1973 r. miałem przyznany przez Mrożka monopol na wydawanie jego utworów. Podpisałem do druku z 15 tytułów, aż do roku 1989, bez żadnych ingerencji cenzury – pisze Andrzej Kurz, wydawca i szkolny kolega Mrożka z krakowskiego gimnazjum Nowodworskiego. – Kochaliśmy się obaj nieprzytomnie w ślicznej nauczycielce angielskiego. Miłość nasza była tragicznie platoniczna – wspomina.
Odkłamywanie Polski Ludowej
Prawda o Polsce Ludowej została powszechnie zakłamana. Szczególnie zaniedbany jest obszar działania Polskiej Partii Socjalistycznej, wrzucanej nie tylko przez zacietrzewionych publicystów, lecz i przez dyletantów historyków do „komunistycznego worka”. Kluczem do prawdy o powojennej Polskiej Partii Socjalistycznej jest postać Józefa Cyrankiewicza i jego relacje z Józefem Stalinem. W tej sprawie rolę decydującego pośrednika odegrała Wanda Wasilewska – jedyna polska działaczka lewicowa, do której Stalin żywił pewne, choć niewątpliwie ograniczone, zaufanie. A Wanda Wasilewska związana była przez wiele przedwojennych, krakowskich lat nie tylko ideowo i intelektualnie, lecz przede wszystkim uczuciowo z Józefem Cyrankiewiczem. Esej Andrzeja Kurza.
Bestseller prof. Kępińskiego
40 lat temu, w maju 1972 r., zmarł prof. Antoni Kępiński, wybitny krakowski psychiatra – lekarz i uczony, uznany twórca szkoły naukowej. Był postacią budzącą niezwykłe zainteresowanie w swoim środowisku – lekarzy i studentów oraz pacjentów składających się na zbiorowisko ludzkie w szczególny sposób twórcze w swym cierpieniu. Wśród byłych więźniów obozów koncentracyjnych, zwłaszcza „oświęcimiaków”, wypełniał obowiązki lekarza i badacza. Czynnie uczestniczył w życiu środowiska byłych więźniów Auschwitz. Nadzwyczaj ofiarnie zajmował się nie tylko stanem zdrowia psychicznego i fizycznego ludzi, którzy przeszli piekło. Ale sławny i powszechnie uznawany stał się jako autor kilkunastu pośmiertnie wydanych książek naukowych i eseistycznych, które, wznawiane przez Wydawnictwo Literackie, zdobyły nieprawdopodobną popularność i do dziś znajdują nowych odbiorców.
Z przypadków telewizyjnego naiwniaka
Wspomnienia Andrzeja Kurza z czasów, kiedy był prezesem TVP W moim długim już życiu, pełnym zajęć, wydarzeń i spotkań z ciekawymi ludźmi, trafił się okres, w którym mi się nie powiodło. Niepowodzenie, można je też nazwać zawiedzioną miłością, wiąże
Myśliciel trzech pokoleń
Zygmunt Bauman jest słuchany przez tych, dla których perspektywa 20 lat wydaje się nieznośnie odległa, a którzy tworzą współczesność i przyszłość (…) Zygmunt Bauman jest wśród laureatów Kowadła „Kuźnicy” postacią wręcz symboliczną. „Kuźnicę” tworzą od lat
