Tag "Tomasz Miłkowski"
Cała Warszawa zobaczyć musi to
Kiedy w Teatrze Kamienica rozbrzmiewa przejmujący kolaż piosenek powstańczych i radosnego finału sławnej rewii w teatrzyku Morskie Oko „Cała Warszawa zobaczyć musi to”, wiadomo, że kolejny sezon teatralny naprawdę się skończył. Kiedy ze wszystkich stron dobiegają echa wzniosłych patriotycznych bajań, w Kamienicy przypomina się o tragedii miasta. Jak co roku „Przegląd” prezentuje gorące nazwiska, olśnienia i klapy oraz dyrektorskie roszady, czyli podsumowanie stołecznego sezonu teatralnego 2011/2012.
Teatr czy laboratorium
Polityka kulturalna nastawiona tylko na eksperyment mogłaby wygonić publiczność z warszawskich teatrów Piotr Bukartyk śpiewa ostatnio piosenkę „Nie mówię kto” z wpadającym w ucho refrenem: „Im chodzi tylko o to jedynie / by świat wyglądał tak, jak powinien”. Kiedy
Dobry adres – Teatr na Woli nadaje ton
To był zły adres. Pomysł Tadeusza Łomnickiego, aby na warszawskiej Woli zakładać teatr, uznano za dziwactwo. Właściwie wszyscy byli przeciw, ale Łomnicki się uparł. Głoszonej przez niego idei teatru robotniczej Woli nigdy nie udało się zrealizować, zresztą nie bardzo wiadomo, co miałoby to znaczyć. Można podejrzewać, że tego zręcznego wytrychu otwierającego drzwi decydentów użył Łomnicki, aby stworzyć swój teatr. Od dwóch lat jednak Teatr na Woli jest jedną z najciekawszych polskich scen. Wielka w tym zasługa Tadeusza Słobodzianka, który na przekór obowiązującym trendom, przyszłość teatru związał przede wszystkim z nową polską dramaturgią.
Qulturalia
Światła na Rampę
W teatr na warszawskim Targówku wstąpił nowy duch – poszczególne sceny oddano w zarząd kilku artystom. Na efekty nie trzeba było długo czekać Coś się stało w teatrze Rampa. Coś dobrego. Teatr pod dyrekcją Witolda Olejarza zawsze
Majster dziecko
Mawiało się z pewną przesadą, że największym dziełem, jakie stworzył, był Adam Hanuszkiewicz. Zawsze nienagannie ubrany, wyprostowany, z zagadkowym uśmiechem i badawczym spojrzeniem, górował nad otoczeniem władczym gestem, pewnym ruchem i donośnym głosem. Lubił robić wrażenie, hipnotyzować, budzić ciekawość. Kiedy zabrakło mu sił fizycznych, wycofał się z życia publicznego. Wolał nie pojawiać się w ogóle, niż narażać swoją legendę na szwank.
W poszukiwaniu drzwi
Włoch Eugenio Barba, którego mistrzem jest Jerzy Grotowski, niemal od pół wieku przewodzi międzynarodowej wspólnocie artystów, dążących do porozumienia przez teatr „The Chronic Life” to spektakl typowy dla Odin Teatret – powstawał drogą żmudnych ćwiczeń
Sezon łowiecki
Teatr gruziński zerka na Europę, a wśród najmłodszych reżyserów trwa wyścig o miano twórcy narodowego Tomasz Miłkowski Korespondencja z Tbilisi Markę teatrowi gruzińskiemu wyrobił Robert Sturua, którego żywa obecność ze spektaklami Teatru im. Rustawelego na wielu scenach Europy,
Piekło kelnerów
Sceniczna adaptacja „Zaklętych rewirów” Henryka Worcella pokazuje możliwości teatru alternatywnego, robionego niemal siłą charakteru i entuzjazmem Kto mógł przypuszczać, że opublikowana 75 lat temu powieść „Zaklęte rewiry” Henryka Worcella, w dużej mierze inspirowana
Sezon w cieniu matek
Przewodnik po aktorach (nie tylko) warszawskich. Sezon 2010/2011 Circe Berman właśnie spytała, jak można odróżnić dobry obraz od złego. Odparłem, że najlepszej ze znanych mi odpowiedzi na to pytanie, choć też niedoskonałej, udzielił malarz nazwiskiem Syd Solomon (…).
Apetyt na mimów
Lata całe stolicą polskiej pantomimy był za sprawą Henryka Tomaszewskiego Wrocław. Teraz jednak, po 11 wydaniach Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Mimu w Teatrze na Woli, można śmiało mówić, że to właśnie na tej scenie toczy się najważniejsza w Polsce walka
