Wpisy od Jan Widacki
Sprawy honorowe
Jeszcze nie tak dawno temu w Polsce zamiast procesowania się o zniesławienie czy naruszenie dóbr osobistych sprawy załatwiano „honorowo”. Przez pojedynek. Teoretycznie pojedynki były w II Rzeczypospolitej zakazane, jednak zabicie kogoś w pojedynku nie było traktowane jako zabójstwo, ale jako odrębne przestępstwo zagrożone karą do pięciu lat więzienia. Nawiasem mówiąc, przepisu tego nikt nie uchylił i formalnie obowiązywał on w Polsce do 1970 r. Międzywojenne statystyki sądowe nie podają, ile osób zostało skazanych za to przestępstwo. Z całą pewnością nikt nie ścigał uczestników
Biedak Dorn
Swego czasu marszałek Sejmu Ludwik Dorn był łaskaw nazwać pełnomocnika Jerzego Krauzego, mecenasa Brochwicza, „kwintesencją patologii służb specjalnych”. To piękne i jakże głębokie w swej wymowie określenie nie spodobało się czegoś mecenasowi Brochwiczowi. Uznał on, że narusza ono jego dobra osobiste, a nadto pomawia go o takie właściwości, które mogą zaszkodzić mu w opinii publicznej i podważyć do niego zaufanie potencjalnych klientów. Postąpił więc konsekwentnie. Postanowił pozwać Dorna do sądu cywilnego o naruszenie dóbr
Krótki kurs pisania paszkwili
Jak szybko napisać na kogoś paszkwil? Wzoru dostarcza Piotr Zaremba, pisząc w „Dzienniku” (21.05.2008) paszkwil zatytułowany „Jan Widacki – adwokat o wielu twarzach”. Czasu widać miał mało, zlecenie dostał w ostatniej chwili, nic nowego wymyślić już nie potrafił, szybko więc skompilował dwa inne paszkwile na mój temat, publikowane przed laty w „Newsweeku” (jeszcze pod starą redakcją) i „Rzeczpospolitej”. Nawiasem mówiąc, te dwa paszkwile pierwowzory próbowały jeszcze zachować pozory obiektywizmu. Obok odwoływania się do dyżurnych
Sąd nad stanem wojennym
Słuszna decyzja warszawskiego sądu okręgowego o zwrocie aktu oskarżenia przeciw gen. Jaruzelskiemu i innym oskarżycielowi, czyli katowickiemu oddziałowi IPN, w celu uzupełnienia śledztwa wywołała całą masę komentarzy. Komentarzy z reguły krytycznych, często pełnych oburzenia. Głos zabierali politycy, wysocy urzędnicy państwowi, historycy i publicyści. Głosy te najczęściej ujawniały żarliwy antykomunizm, należący dziś zarówno w PiS, jak i niestety w Platformie do reguł poprawności politycznej. Warto na marginesie odnotować, że najżarliwszymi antykomunistami są dziś albo ludzie
Remanenty ostatnich tygodni
Ostatnie dni przyniosły kilka ważnych wiadomości. Po pierwsze, po wielomiesięcznym śledztwie okazało się, że dr Mirosław G., wbrew sugestiom min. Ziobry, nie zabijał ludzi, mało tego, okazało się, że jednak ich leczył. Prokuratura wyjaśnia już tylko „wątki korupcyjne”. Bada pochodzenie wódki dębowej i kilku koniaków oraz wiecznych piór „zaaresztowanych” swego czasu przez CBA w mieszkaniu doktora i pokazanych w telewizji w czasie konferencji prasowej. Tak to sztandarowa akcja CBA okazała się nie tylko zupełną klapą, ale jeszcze kompromitacją. Kompromitacją
Pomnik pychy
Kiedyś opowiadano taki dowcip: w Związku Radzieckim ogłoszono konkurs na projekt pomnika Czajkowskiego. Zwyciężył projekt przedstawiający Lenina słuchającego muzyki Czajkowskiego. Ten stary dowcip przypomniał mi się, gdy przeczytałem, że w Rabie Wyżnej, rodzinnej miejscowości kard. Dziwisza, ma być odsłonięty pomnik Jana Pawła II. Pomników Jana Pawła II jest w Polsce wiele. Ten będzie jednak wyjątkowy. Przedstawia bowiem papieża… udzielającego sakry biskupiej kard. Dziwiszowi. Będzie miał zatem kardynał pomnik za życia.
Nihil novi
Jaka jest kondycja nauki polskiej, wszyscy wiemy. Jest zła. Co do tego zgodni są niemal wszyscy. I rząd i środowisko naukowe. Wszyscy chcą, aby było lepiej. Różnice zaczynają się, gdy mowa o drogach poprawy. Rząd domaga się cudu. Także w nauce. Ale cudu nie będzie. Potrzebny jest zgodny wysiłek środowisk naukowych i rządu. Niestety, wiele wskazuje na to, że tego zgodnego wysiłku nie będzie. Rząd, w każdym razie minister Kudrycka i premier Tusk, nie chcą nawet
Filozofia patriotycznego obłędu
W sejmowej komisji śledczej, której nazwa jest tak długa, że pełne jej przytoczenie wypełniłoby połowę objętości felietonu, posłowie partii emanującej prawem i sprawiedliwością podnieśli dwie kwestie. Dla pełnego podkreślenia, że sprawiedliwość w ich nazwie nie jest próżnym frazesem, ale determinantą działania, ba, samą istotą ich istnienia i działania, zapragnęli sprawiedliwości dla klubu LiD, a ściślej dla SLD. Przyjmując, że nie jestem już członkiem tego klubu, zaniepokoili się, że teraz LiD nie ma swego reprezentanta w komisji. Trzeba
Krajobraz bez LiD
Stało się. Jeszcze niedawno twierdziłem, że LiD musi trwać. Myliłem się. Życie pokazało, że wcale nie musi. Sojusz Lewicy Demokratycznej, największa i najbogatsza partia wchodząca w skład tej koalicji, zadecydował, że obiera kurs na lewo, rezygnuje z udziału w bloku centrolewicowym i będzie odtąd realizować program „bardziej ideowo jednoznaczny”, program o „jasnym lewicowym przesłaniu”. Przy takich założeniach jest oczywiste, że „dotychczasowa formuła LiD wyczerpała się”. W tej sytuacji LiD przestaje istnieć, a jeśli nawet będzie dalej
Nienormalne staje się normalne
Platforma wygrała wybory, bo Polacy mieli dość rządów Prawa i Sprawiedliwości. Mieli dość atmosfery ciągłych podejrzeń, insynuacji, wzajemnego nagrywania się ministrów, widowiskowych akcji CBA i ABW skorelowanych z nagonkami w telewizji. Mieli dość prokuratury działającej na polityczne zlecenie. Mieli dość powszechnych podsłuchów, podglądów, donosów. Po wyborach to wszystko miało się zmienić. Minister Pitera wielokrotnie publicznie mówiła o patologii CBA, minister Ćwiąkalski miał uporządkować prokuraturę. Wiele mówiło się o tym,
