Polska przyjęła kilkaset tysięcy dzieci uchodźców. Szkoda, że nie wszystkie traktujemy tak samo Kto chce wesprzeć działania Alicji Baranek i Iriny Ovchar, znajdzie informacje na: zrzutka.pl/swietlica. Informacje o pracy i możliwościach wsparcia Fundacji Ocalenie, działającej m.in. na granicy polsko-białoruskiej, znajdują się pod linkiem: ocalenie.org.pl oraz ocalenie.org.pl/wlacz-sie. Już ok. 200 tys. dzieci z Ukrainy uczęszcza do polskich przedszkoli, podstawówek i szkół ponadpodstawowych. Dużo – a i tak to nie wszystkie, które wraz z matkami czy innymi krewnymi znalazły schronienie w Polsce. Bo pół miliona dzieci nie korzysta z polskich instytucji edukacyjnych – są albo za małe i jeszcze nie chodzą do przedszkola, albo uczą się zdalnie, pozostając w kontakcie ze szkołami w Ukrainie. W wielu polskich miastach władze lokalne lub inne organizacje udostępniają miejsca do prowadzenia zajęć edukacyjnych, ważnych szczególnie dla tych dzieci, które nie mają żywego kontaktu z rówieśnikami. Dodatkowo w licznych szkołach zatrudniane są Ukrainki, które wspierają uczniów jako asystentki polskich nauczycielek i nauczycieli. Wreszcie wsparcie oferują liczne osoby prywatne, podmioty i organizacje pozarządowe. A jest ono potrzebne, także w formie pomocy psychologicznej. Przyjazne miejsce W Gliwicach taką pomoc organizuje Alicja Baranek. Jako psychoterapeutka poznawczo-behawioralna od sześciu lat prowadzi w centrum miasta przychodnię, którą w weekendy udostępnia jako przestrzeń spotkań dla ukraińskich dzieci, młodzieży i dorosłych. Kilkadziesiąt młodych osób już od marca regularnie korzysta z tej placówki – a przy tym z pomocy Iriny Ovchar, doświadczonej psychoterapeutki z Ukrainy. Kobieta uciekła spod Kijowa i dotarła do Gliwic z dwójką dzieci. W Kijowie pracowała jako specjalistka psychoterapii dziecięcej i młodzieżowej, w prywatnej szkole prowadziła lekcje i udzielała konsultacji dla młodzieży i rodziców. Od kilku miesięcy mieszka w Gliwicach, ale nadal „tam” pracuje: zdalnie prowadzi zajęcia dla swoich uczniów w Ukrainie. W Gliwicach udziela się zaś jako wolontariuszka. „Nie potrafię pracować zbyt długo, bo jest to dla mnie duże obciążenie emocjonalne. Poza tym muszę i chcę się opiekować własnymi dziećmi”, przyznaje. Kilka razy w tygodniu Irina Ovchar w pomieszczeniach poradni Alicji Baranek prowadzi spotkania grupowe, ale też indywidualne rozmowy z rodzicami i dziećmi. Spotkań grupowych jest kilka: dla młodszych do szóstego roku życia wspólnie z rodzicami, zazwyczaj matkami, oraz dla starszych dzieci i nastolatków. W swoim podejściu Irina Ovchar wykorzystuje techniki terapii przez sztukę – zwłaszcza malowanie, rysowanie i lepienie z masy solnej. „Niektóre dzieci nie chcą opowiadać o swoich przeżyciach – wyjaśnia psychoterapeutka. – Jednak w pewnym momencie zaczynają malować lub rysować. Bo każde dziecko ma własny punkt czy moment, w którym jest gotowe, aby coś rozpocząć. Dlatego kładę mazaki na stół i mówię: możecie z nich korzystać, jeśli i kiedy tylko będziecie chcieli. Niektórzy w ogóle nie korzystają, inni – jak najbardziej. I przychodzą potem opowiedzieć, co namalowali”. Obrazy te niekoniecznie są związane z wojną. Alicja Baranek dodaje: „Ta przestrzeń swobodnej zabawy artystycznej jest bardzo otwierająca. Nie trzeba pytać dzieci wprost: jak się czujesz po tym, co przeżyłeś, przeżyłaś? To wychodzi, choćby przez te rysunki, przez sztukę”. Polka podkreśla, jak ważne jest, że osoby wspierające dzieci potrafią mówić w ich języku – a jeszcze ważniejsze, że same pochodzą z Ukrainy, że lepiej rozumieją to, co się dzieje w ich kraju. Dla doświadczonych psychologów jest oczywiste, że każde dziecko inaczej przeżywa wojnę i potrzebuje nieco innego podejścia. Szczególnie że ich doświadczenia bywają skrajnie różne: niektóre dzieci bezpośrednio doświadczały bombardowania czy śmierci w najbliższym otoczeniu, inne zaś przeżyły utratę domu i ucieczkę bez zagrożenia życia. Dzieci reagują bardzo odmiennie na oferowaną pomoc. Niektóre nie chcą nikogo spotykać, chcą być same, nie chcą podejmować żadnej aktywności. Przynajmniej na początku część z nich boi się poznać coś czy kogoś nowego w obawie, że znów mogą to stracić. Irina Ovchar jako matka i jako terapeutka z doświadczenia wie, jak zazwyczaj zachowuje się większość sześcio- czy dziesięciolatków: skaczą, bawią się głośno, psocą. „Tutaj do nas na zajęcia przychodziły zaś dzieci początkowo maksymalnie wyciszone, chciały się bawić same“. Dopiero po kilku tygodniach czy miesiącach pobytu w Polsce ich zachowanie
Tagi:
Afganistan, Alicja Baranek, Andrzej Duda, Bliski Wschód, Błażej Poboży, Bogumiła Chodzyńska, dialog międzykulturowy, Donbas, Doniecka Republika Ludowa, Dorota Przygucka, dyskryminacja, dzieci, dzieci uchodźcy, Fundacja Ocalenie, geopolityka, Ghana, Irak, Irina Ovchar, Jarosław Kaczyński, Joe Biden, Kijów, konflikty zbrojne, Kreml, kryzysy humanitarne, Ługańska Republika Ludowa, Mateusz Morawiecki, międzykulturowość, młodzież, MSWiA, multikulturalizm, NATO, nauczyciele, PiS, polityka społeczna, polska polityka, Polskie Forum Migracyjne, PTSD, pushbacki, rasizm, rasizm systemowy, Rosja, rosyjska armia, rosyjska propaganda, rząd PiS, Siergiej Szojgu, społeczeństwo, totalitaryzm, uchodźcy, uchodźcy z Ukrainy, Ukraińcy w Polsce, ukraińscy żołnierze, Władimir Putin, wojna rosyjsko-ukraińska, Wołodymyr Zełenski, zbrodnie przeciwko ludzkości, zbrodnie wojenne, żołnierze, Zuzanna Rejmer
